Wyżaliłam się

...i tyle mojego. Nie powiem, że mi ulżyło, ale miło jest mieć świadomość, że odczucia moje nie są tu odosobnione, zważywszy na komentarze pod poprzednim postem, za które dziękuję. I Antoninie dziękuje za  artykuł w Tygodniku Powszechnym: "Streljaj" Michała Olszewskiego  -  i który za Antoniną serdecznie polecam. Może przy okazji ważności tematu nie na  miejscu jest pisać - umarłam ze śmiech, ale umarłam. Chociaż przy jednym akapicie nie było mi do śmiechu, a raczej przy czytaniu tegoż towarzyszyło mi uczucie dobrotliwej wyrozumiałości. Idzie mi tu o wiersz pana  Jarosława Aleksandra Rymkiewicza. Nie chcę tu panu Jarosławowi R. dowalać, ale: Poeto, spocznij na laurach, odłóż na półkę swoją siwą, skołataną głowę i bzdur nie wypisuj, bo wstyd czytać  i wierzyć dziś trudno, że to Ty poczyniłeś "Zachód słońca w Milanówku" i który mi był biblią. Nike Ci nawet za to dali, więc nie szalej, bo zabiorą Ci Nike, jak zabierają komunistycznym generałom emerytury.