[*]

Tragedia, która się wydarzyła pod Smoleńskiem, była dla mnie szokiem, jakiego nie przeżyłam od czasu ataku na WTC 11 września 2001 roku. Ci, którzy zginęli, pochodzili z różnych obozów politycznych, różny do nich miałam stosunek, ale po katastrofie nie miało to dla mnie żadnego znaczenia. Zginęli ludzie, których znałam, wprawdzie z ekranu telewizora, ale ich  śmierć boleśnie mnie obeszła. Dziś pani B.K. z tegoż ekranu mi mówi, myśmy więcej stracili, myśmy bardziej przeżyli.  Pan P. w programie TV1 puszcza obleśny program, który pluje jadem - i już nie protestuję, kiedy jeden z komentujących program pana P. mówi: Graj pan na gitarze basowej, bo to pan robisz najlepiej. I ja osobiście nie chciałabym już z panem P. rozmawiać, bo o czym? O miłości do bliźniego?

I dziś protestuję przeciw rozdawaniu fotek z państwem K. za podpis, przeciw powoływaniu się na testament pana L.K., wciąganiu pani M.K. do kampanii prezydenckiej i budowaniu ołtarzy z fragmentami tupolewa, bo pytanie samo ciśnie mi się na usta: Kiedy beatyfikacja?

Pozwólcie mi, proszę, na żal po tragicznej stracie tylu ludzi, na żal mój prywatny, niezmącony jadowitymi przepychankami i wypowiadaniem się w imieniu tych, którzy odeszli i zaprotestować już nie mogą. Amen.