Komin po islandzku

Dziś stwierdziłam, że, z kim jak z kim, ale z Islandią polscy szczypiorniści wygrają, więc mogę spokojnie rozsiąść się z robótką przed telewizorem. Robótkę skończyłam, a Polacy swój udział w ME. Islandia wygrała jedną bramką, a ja znów niepocieszona. Chyba zakończę kibicowanie i dam sobie spokój ze sportem pasywnym. Nie dość, że waga nie spada, to jeszcze nerwy w strzępach.  Ale chociaż mam satysfakcję, że kolejna robótka za mną . Może nie jest jakaś wymyślna, ale zawsze to coś. Okazuje się, że pomysł wykonania komina szydełkiem, nie jest całkiem taki bez sensu.
Oto przykład. Prosto i pięknie. Wypatrzyłam na pinterest.

Mój nieco mniej wyrafinowany, ale stwierdzam, że nie jest źle. Co mnie w nim drażni? Szew. Nie znoszę zszywanych golfów, kominów i czapek. Staram się robić na okrągło, ale tym wzorem nie dało się. Trudno.
Fotka paskudna, podczas fotografowania widzę na wyświetlaczu jedną jaskrawa amarantową plamę i nie pomaga włączane lub wyłączanie flesza. Kolor do fotografowania niewdzięczny.

Żeby w pełni było islandzko, powinnam jeszcze się pochwalić jakąś islandzką lekturą, ale sławna powieść "101 Reykjavik" czeka na półce od lat na swoją kolej. Ale też pochwalić się mogę, że dwie islandzkie powieści mam za sobą "Głos" Almadura Indridasona i "Statek" Stefana Mani. Bardziej przypadła mi do gustu pierwsza powieść, ale i "Statek" ma swoich zwolenników. Przyznam, że Islandię jakoś irracjonalnie darzę sympatią. Irracjonalnie, bo kraju nie znam. Podczytuję książkę "Islandia. Przewodnik nieturystyczny" Bardziej to polityka kulturalna i społeczna Islandii, niż geografia. Nie jest to literatura rozrywkowa, ale czytać się da. Zainteresowanych odsyłam na Publio, książkę dają darmo, z czego ochoczo skorzystałam.