Co się odwlecze...

u Maknety



Dziś  wpis w ramach środowych zmagań później niż zazwyczaj, ale czasem nie wszystko układa się tak jakby się chciało. Tydzień pracowity, zaganiany, ale robótkowo bogatszy. Kilka prac rozgrzebanych na stanie, ale każda z nich robiona w zależności od okoliczności. Chusta, kiedy nic mnie nie rozprasza, choć o to raczej trudno. Kiedy  rozkładam się z kłębkami na kanapie, do akcji wkracza kociczka Krecia, trąca mnie noskiem, wpija pazurki w moją rękę i domaga się uwagi. Delikatnie odstawiana na bok, obrażona odchodzi ciągnąc za sobą cieniutką nitkę od robótki przyczepioną do łapki. Porzucam chustę, by czym prędzej wyplątać kota  z nitek i uratować chustę przed pruciem. Za chwilę kot powraca i wszystko rozpoczyna się od nowa.

Chusta sprzed paru dni, ale niewiele jej przybyło

Druga robótka to mitenki, te z wyzwania na zaprzyjaźnionym blogu. Wbrew pozorom daje się je łatwo robić, choć robótka na pięciu drutach. Robótka mała, więc daje się bez problemu spakować do torebki, kiedy bladym świtem pędzę jako domowe pogotowie opiekuńcze do małej Marysi. Jest chora i nie może iść do przedszkola. Oszukuję się, że trochę podłubię, ale kiedy wyciągam robótkę słyszę: Nie rób tego, baw się. Noszę ze sobą też książkę. To "Zima" Andrzeja Stasiuka. Oczywiście też ze względu na gabaryty. Książeczka niewielka, do torebki akurat i też nie daje się czytać przy Marysi. Ale noszę, bo może jednak uda się ... Nie daje się, więc podczytuję przed snem. To piękna nostalgiczna proza.

Potrzeba matką wynalazków - spinacz biurowy w roli agrafki dziewiarskiej

I robótka trzecia. Sweterek robiony od góry. Jestem poza punktem newralgicznym i teraz już robię prosto i bezmyślnie, a więc robótka doskonała na oglądanie zmagań olimpijskich, szczególnie kiedy startują Polacy. Jakiś czas temu dziecię wyraziło swój zachwyt na widok sweterka, więc nic nikomu nie mówiąc, zaczęłam robić. Ciekawe, czy się spodoba, bo sweterek workowaty, a dziecię woli bliżej ciała.

Sweterek z forbana

Pierwowzór z Dropsa

Dodam tylko, że teraz ani na krok nie odstępuje mnie Rysia. Drepce po klawiaturze, to się na niej rozsiada. Interesuje ją kabel od zasilacza, daje się go podgryzać, trącać łapą ( oooo, wypadło ). Od czasu do czasu macha mi po nosie ogonem. Kłaczki kocie unoszą się się w powietrzu, łaskoczą w nos, osiadają na rzęsach. Kicham, trę oczy i stwierdzam, że... bez kotów nie da się żyć.

Zmykam. Do roli domowego pogotowia opiekuńczego, dziś nieco później popędzę przez miasto wypełnione stwardniałym od mrozu powietrzem.*  Wprawdzie tylko minus jeden, ale zawsze mróz.

----------

* zapożyczone od Stasiuka