Taki sobie list...

Ludzie listy piszą - śpiewali kiedyś Skaldowie. Dziś chyba nikt tego nie robi ( chodzi oczywiście o pisanie listów), a jeśli to rzadko. Ostatni swój list popełniłam lat temu pięć i był to list na konkurs. Prawda miesza się z fikcją. Konkurs wygrałam, z listu byłam dumna. Dziś - już niekoniecznie...

Wieś Mazurska 13.08.2010

Witaj Ewutko,

dawno się nie odzywałam, prawda?

Wiem, co myślisz o mnie, ale ja się i tak nie gniewam. Powinnam coś napisać na swoje usprawiedliwienie i od razu na myśl mi przychodzi ten pan Słowik, który spóźniony zjawia się na kolacji. Pamiętasz, jak to szło?

Nagle zjawia się pan Słowik, poświstuje, skacze...

Gdzieś ty latał? Gdzieś ty fruwał? Przecież ja tu płaczę!

A pan Słowik słodko ćwierka: „Wybacz, moje złoto,

Ale wieczór taki piękny, że szedłem piechotą!”

I ja mam tu na Mazurach i dnie piękne i wieczory piękne i stertę książek pięknych. Twój brat, kiedy dźwigał moje bagaże, jęczał przejmująco: O mamucie kochany, co ty tu masz, kamienie? Tak, na szaniec - odpowiadam. Nie prościej się okopać? - ripostuje.

A te „kamienie”, to wiesz, zaległości książkowe z całego roku i wakacje to jedyny czas, kiedy beztrosko, bez wyrzutów sumienia na czytanie mogę przeznaczyć. Co innego planowałam wziąć, co innego wzięłam i co innego czytam, bo ostatnia wyprawa do miasteczka zakończyła się zakupem nowych „kamieni” - trzy książki Katarzyny Enerlich, wiesz, że mieszka w Mrągowie? Zawsze sobie wyobrażałam, jakoś tak głupio, że pisarze to mieszkają w Gdańsku, Warszawie a tu, popatrz, Mrągowo. No i z tej księgarni mrągowskiej właśnie przywlokłam „Prowincję pełną marzeń”, „Prowincję pełną gwiazd” i „Dom w czas zaklęty”. I jeszcze coś – nie mogłam się powstrzymać, kiedy zobaczyłam książkę z kotem na okładce, z czarnym kotem. I wtedy przypomniała mi się nasza kociczka, co to po łąkach niebieskich biega i bez namysłu sięgnęłam po Homera, ukradkiem łzę roniąc. „Odyseja kota imieniem Homer” tak brzmi pełny tytuł. Autorka Gwen Cooper - kociara straszna, trzy koty na stanie, w tym bohater główny – kot Homer. Niewidomy kot, wyobrażasz sobie? NIE-WI-DO-MY. W domu rzuciłam się do książki no i … rozczarowanie. Nudnawo, ale wiesz, wyznaję zasadę: zaczęłaś – skończ. I chwała Bogu, akcja zaczęła się rozkręcać, koty choć zwykłe, okazały się nieziemskie, a i mieszkające na Manhattanie w czasach tak tragicznych dla Ameryki. World Trade Center. Nie będę się rozwodzić, siedziałam, czytałam, ryczałam jak bóbr. Ryczałam i wściekałam się na siebie – nie rycz! Ale jak mogłam nie ryczeć, przeżywając na nowo ten straszny dzień 11 września 2001 roku i dodatkowo strach o te koty, które to same zostały na Manhattanie w zamkniętej strefie, same w mieszkaniu, przerażone. Wszystko skończyło się dobrze, koty ocalały, nic się im nie stało. Ale wiesz, ja kociara po przejściach, zesmuciłam się okrutnie, bo Homer... E, nie - więcej Ci nie opowiem, poczytasz sama , warto.

Mam jednak do Ciebie prośbę, powiedz mi, co mam przeczytać, by się odstresować, rozerwać, pośmiać. Tylko nie mów mi, że Szwejk czytany na wyrywki zdziała cuda.

Ściskam Cię serdecznie, zobaczymy się za tydzień i mam nadzieję, że znów pomkniemy po księgarniach, no i oczywiście przywiozę Ci „Odyseję kota...”

Twój Mamut

Zaczynam od czwórki, ale lepiej późno niż jeszcze później, o czym z całą stanowczością zapewniam ;)